Na de prehistorie gisteren, vandaag de historie.
In de lagere school kregen wij nog les handwerk. En dat was, klassiek, een drama. In het eerste leerjaar moesten we een turnzak versieren met kruisjessteek. Dat ging nog. Alhoewel ik dat nog steeds bizar vind, dat een zesjarige iets moet doen wat zo’n fijne motoriek vereist. Soit. Dat ging dus nog. Het drama begon pas erna. Het staat me nog levendig voor, die sok in katoen, met vier naalden. Sommigen waren al aan een tweede sok bezig, in wol, terwijl ik nog aan het zweten was ergens halverwege de eerste. Ik heb ze nooit afgekregen.
Het gekke was, thuis lukte me dat wel. Mijn grootmoeder gaf me wel eens wat restjes in handen, en dan haakte ik een spreitje voor mijn poppenmandje. Of breide ik een dekentje. Kijk, het dekentje heb ik nog (het spreitje moet ergens op de zolder liggen). Onder het dekentje mijn allerfavorietste pop, en mijn beer waar ik heel lang mee sliep.
Ik maakte nog vanalles, maar daar zijn geen bewijzen meer van (misschien op zolder, maar die opruimen, dat is een ander project, ahum).
Daarna lag het jaren stil, vele jaren. Maar ergens begin jaren 90 begon het toch te kriebelen. En toen ben ik beginnen borduren. Ik weet nog heel goed waarmee ik begon, een stelletje lieve vogeltjes. De meeste dingen zijn hier eigenhandig ingekaderd, en dat zie je er wel aan. Maar laten inkaderen kost behoorlijk wat geld.
Toen werd ik zwanger, en begon het pas serieus. Voor Janna maakte ik zelf de geboortekaartjes, allemaal geborduurde babydingetjes. Flesjes, voituurkes, enzovoort. Het geboortesuiker was ook thuiswerk, maar geen handwerk. Voor Milan maakte ik de geboortekaartjes met de computer, maar haakte ik sokjes voor de geboortesuikertjes.
Tja en als je kindjes hebt, dan begint het natuurlijk pas hè. Dingskes op t-shirtjes naaien, kaderkes maken… zoals dit hier:
Tja en wat doet een mens dan verder hè. Kaderkes maken, veel kaderkes…
Maar toen stopte het zo’n beetje. Er hangt in onze slaapkamer nog een klassiek boeket, dat wou ik ook eens maken. Toen ben ik nog ergens aan begonnen, maar dat stierf zo’n beetje een stille dood.
Tot ik een week of twee geleden opeens een bevlieging kreeg. Er moest en er zou gehaakt worden. Gehaakt, ja. Breien, daar heb ik niet zoveel zin in. Borduren… tja, je maakt dingen die je eigenlijk niet zo denderend kan gebruiken. Maar met haken, daar kan ik dingen mee maken die we kunnen gebruiken. Een tas. Zakjes voor telefoons en zonnebrillen zijn al in bestelling. Een bolerootje en een bloesje zitten ook in de planning. Een muts en een sjaal mag er ook komen. Dekentjes, ik wil dekentjes haken. Genoeg te doen dus.
Naaien, zegt u? Ik heb daar een beetje schrik van. Haken, als je mis bent, je trekt dat uit en je begint opnieuw. Ik heb zo’n schrik om zo’n mooi stofje helemaal naar de knoppen te helpen. Ik begin er niet aan, voorlopig toch niet. Er staat hier een oude naaimachine, en die werkt. Maar ik weet niet eens hoe er een draad in te krijgen…
MAMAMAMAMAMA ik heb dat spreitje!
Serieus??