Satur9
Dingen waarover ik niet blog. Zelfcensuur. In de suggesties van de wijven van de wijvenweek wordt het allemaal nogal licht en luchtig gehouden, maar ik ga het zelf maar eens wat heavier houden.
Kijk, het zit zo. Vroeger schreef ik wel wat persoonlijker spul op mijn blog. Over de kinderen en zo, en over mezelf. Over muziek ook, veel over muziek. Toen werd mijn zus ziek. Toen begon het allemaal wat stroever te verlopen. Mijn zus werd ziek, en ik wist niet wat ik moest/kon/mocht schrijven. Moest ik daarover schrijven? Ik wist het niet. Mijn zus haar toestand ging wat omhoog en omlaag en omhoog en omlaag, of toch de hoop in verband met mijn zus haar toestand. Maar uiteindelijk is alles zo ongelooflijk snel gegaan, goed een half jaar nadat ze ziek werd, was ze er niet meer.
En toen ging het helemaal niet meer. Ik ken genoeg mensen die vrij gemakkelijk over dit soort dingen kunnen schrijven. Ik vind het mooi, en moedig. En ook “fijn” om te lezen (let op de aanhalingstekens), ook omdat ik er troost uit kan halen, of kan vergelijken. Maar ik kan het zelf heel moeilijk. De voornaamste reden is dat ik weet dat hier nogal wat familieleden meelezen, en dat ik, door erover te schrijven, steeds weer wonden open rijt. En neen, niet heel mijn leven heeft met mijn zus te maken, maar het was wel zo dat in de maanden na haar overlijden, de maanden, het jaar, het jaar daarna, nu, er voor mij toch veel rond draaide. Al was het maar in mijn hoofd. En dus schreef ik daar niet over. En ook steeds minder over dingen die me na aan het hart lagen. En dan schreef ik gewoon steeds minder. Met periodes over het weekmenu, soms ligt dat een tijd stil, soms doe ik daar weer een tijdje aan.
Het lijstje onderwerpen waarover ik niet blog, wordt ook steeds uitgebreider. Niet of nauwelijks over het werk, dat hoort hier niet. Weinig over de kinderen ook, ze worden steeds groter, en ze hebben daar steeds minder behoefte aan dat hun (stief)moeder over hen schrijft. Over onze exen en alle tribulaties die we meemaken met hen al helemaal niet. Dat hoeft niet iedereen te weten. Soms denk ik ook dat ik een saai leven heb. Niet veel om over te schrijven. Soms lijkt het niet meer dan slapen, huishouden, werk, huishouden, slapen. Ook niet veel tijd om de dingen goed te overdenken en iets coherents te schrijven over meer diepgaande onderwerpen.
Ik denk er wel regelmatig over na. Als het hier weer eens lang stil is. Als ik bij anderen lees. Dan bekruipt me wel eens de behoefte. Maar ik weet het niet. U wel?
[…] Facebook […]
Mijn scheiding is mijn aanzet geweest om te bloggen. Lekker van mij af schrijven of gewoonweg over hoe ik mij voel. Kan echt goed en zeker de reacties die ik erop krijg.
Op manier vind ik het wel jammer dat we niet meer zo veel over de kinderen kunnen schrijven (ik weet maar al te goed dat dit niet meer zo vlot gaat en waarom, heb er ook zelf een stukje aan besteed).
Maar ik vind dat het deugd zou kunnen doen om eens op een ander te kunnen lezen hoe het daar gaat, om vast te stellen dat anderen dezelfde ervaring kunnen hebben, datje een ‘probleem’ misschien als minder groot ervaart als je ziet dat ditzelfde ‘probleem’ elders ook frequent kan opduiken.
Enfin, gewoon ervaringen uitwisselen met ouders van kinderen in dezelfde leeftijdscategorie. Want lezen over kleintjes is wel schattig, en brengt soms sweet memories met zich mee, als ouder van grote(re) kinderen heb je daar niet zoveel meer aan 🙂
Je hebt helemaal gelijk pharailde (en ik heb je stukje erover ook gelezen), het zou leuk zijn om zo ervaringen te kunnen uitwisselen… want soms heb je daar wel nood aan, ook als ouder van grotere kinderen. Maar het wordt allemaal zoveel complexer…