Satur9Afgelopen week was Milan jarig. 13 jaar werd hij, mijn manneke wordt groot. Letterlijk ook, hij groeit mij zo stilletjes aan boven het hoofd, de groeispurt is ingezet! Het was een leuke dag voor hem denk ik: het
zwemmen met school waar hij zo tegenop zag, viel toch mee. Het oudercontact ’s avonds was één loftuiting aan zijn adres, hij kreeg veel kaartjes, een cadeaubon van ons, zijn lievelingseten, én brownies.
Oja, hij nam nog een cake mee naar school, en iedereen vond hem superlekker!
Ikzelf heb die dag rond het uur van zijn geboorte heel veel teruggedacht aan dertien jaar geleden, en het verhaal van de bevalling gedaan aan een collega. En ik vind dat wel fijn, terugdenken aan die dag.
Die dag was een maandag, maar de bevalling zelf begon al veel vroeger. Misschien eerst nog hier beginnen: Milan was een week eerder uitgerekend. Toen ik op de uitgerekende dag op controle ging bij de gynaecoloog, lag de gezelligaard dwars. Letterlijk dus. Ik voelde het ook: langs de ene kant van mijn buik voelde ik de bolling van zijn hoofdje, langs de andere kant zijn voetjes. Als hij zo zou blijven liggen, zou het een keizersnede worden.
Maar, een paar dagen later, toen ik ’s avonds in de zetel lag, voelde ik plots héél veel beweging. Het ventje begon zich te draaien. Compleet niet goed en misselijk was ik ervan, een voldragen baby die zich draait in je buik, dat voelt écht niet lekker aan. Maar tevreden was ik wel, want dat wilde zeggen dat ik op natuurlijke wijze kon bevallen.
Op zaterdag dan ging de deurbel. Vrienden, zonder voorafgaande verwittiging op kraambezoek. “Hoe, loop jij hier nog? Wij dachten dat je wel al bevallen zou zijn!!” Ja hallo. Niet iedereen bevalt te vroeg of
op tijd, zoals zij. OK, met mijn meer dan hoogzwangere buik en mijn 18 kilo extra nog een ganse namiddag en avond rondgezooid, eten gemaakt, vrienden geëntertaind… pompaf was ik daarna.
Gevolg: zondagochtend rond 5u werd ik wakker, lichte weeën. Opgestaan en in mijn rusteloosheid de strijk weggewerkt die er nog stond. Tegen 7u vaderlief wakker gemaakt: “vandaag word je nog eens papa”.
En dan. Een hele dag in huis ronddolen. Met een ongedurige vader en kind erbij. Nu eens om de 20 minuten weeën, dan om de 10 minuten, dan weer om het half uur. Ellendige dag. ’s Avonds Janna toch voor de zekerheid naar mijn ouders gebracht. In bad. In bed. Pffff.
Stilletjes aan begon het dan toch vooruit te gaan, en tegen half vier ’s nachts waren we in de materniteit. Daar nog even laten checken of baby echt wel in de goede positie lag, geen probleem, oef! Ze waren echter niet bereid de arts op te roepen, dus moest ik nog maar zo verder doen.
Wee wee puf puf wee wee puf puf. “Waarom heb ik dit in godsnaam nog een tweede keer gewild”, was een wanhopige gedachte. Rond half acht was de gynaecoloog daar, water gebroken, en toen ging het pas echt vooruit.
Ik had trouwens een vroedman, een droom van een kerel. Zalig. Met vroedvrouwen heb ik soms het gevoel dat die denken dat ze het allemaal wel weten, dat ze het zelf ook doorgemaakt hebben, dat zoveel vrouwen het doormaken, het is zo erg niet, hou je sterk mens, zeur niet… Bij die vroedman voelde ik empathie, begrip, steun. Op de zwaarste momenten kon ik de aanwezigheid van mijn echtgenoot nauwelijks verdragen, laat me met rust, blijf van me af, echt heel humeurig. Maar de rugmassage van de vroedman kon ik wel verdragen. Wat mijn echtgenoot me nog jaren doorgestoken heeft… maar goed, ik vind dat een bevallende vrouw zich echt wel wat kuren kan veroorloven, en bij de touch van een
professioneel voel je toch dat verschil, meer is daar niet achter te zoeken, toch?
In ieder geval, om half acht werd mijn water gebroken, en goed anderhalf uur later kon ik naar de bevallingskamer, waar Milan om 9u30 geboren werd. Een heel mooi kereltje, nou ja, kereltje, hij woog 4 kilo. Ik had voor hem de kleertjes mee die ook Janna als eerste kleertjes gedragen had, maar “euh madam, dat zal niet gaan hoor, die zijn veel te klein”. Oeps!
Met mijn nieuwe, lieve, hongerige kereltje terug naar de arbeidskamer, “oei madam ge moet rustig blijven liggen want ge verliest nogal veel bloed”, dus flink rustig blijven liggen en naar dat kleine, nieuwe wereldburgertje kijken. Naar mijn eigen kamer, en geprobeerd heel veel te rusten, want het afgelopen weekend en de bevalling hadden me behoorlijk afgemat.
Over een kleine maand volgt het verhaal van Janna.
ooh wat lees ik zulke verhalen graag (sinds ik zelf mama ben). Ik ben dan zo blij dat ik een vrouw ben, en dat ik ook zoiets bijzonders heb mogen meemaken.
“Over een kleine maand volgt het verhaal van Janna.”
Oehh x) Kzal me mogen voorbereiden :p
@moeferkoe: ook al is het bij mij al lang geleden, ik lees die verhalen ook nog altijd graag. Ik blijf wel vaker ‘hangen’ op babyblogs 🙂
@Janna: hou je maar al vast, hihi 🙂
Alsnog een hele gelukkige verjaardag voor Milan!
En ja, ik lees ook nog altijd graag bevallingsverhalen, en ja, ik vond dit ook steeds een unieke belevenis. Ware het niet dat je ze achteraf ook moet opvoeden, ik had het zelfs meer dan vier keer willen meemaken.
Hehe Veerle, heb net hetzelfde gevoel als jij. Het hadden er wel meer mogen zijn, als het achteraf wat minder werk zou geweest zijn 😉