Satur9Een week of twee geleden is een vrouw overleden na een aanrijding op het zebradpad aan de Noorderdoorgang op de Neermeerskaai. Dat is vlak bij het werk, en we waren er hier allemaal een beetje niet goed van.
Sedert dan steek ik aan het kruispunt ietsje verderop altijd over met de gedachte “ik kan hier doodgereden worden”.
En dat is een héél vieze gedachte.
Eigenlijk vind ik dat daar gigantische borden zouden moeten staan: HIER IS IEMAND DOODGEREDEN! In de hoop dat de automobilisten eindelijke eens hun snelheid een beetje zouden matigen. Want de Neermeerskaai is zone 30, maar daar wordt voor dood gevlamd. Letterlijk. En er is ook niets, geen verkeersdrempels, geen obstructies, dat aanzet om die snelheid een beetje te matigen. Behalve dan een paar miezerige zebrapaden. Maar wat is nu een zebrapad, een voetganger? Niets toch?
Straks, over anderhalf uur, steek ik daar weer over met de gedachte: “ik kan hier doodgereden worden”.
Vies. Echt waar.
Volgens mij hebben zulke borden enkel een effect op mensen die zich aan de snelheid houden. Op de Gasmeterlaan (waar die twee kleine meisjes ooit zijn doodgereden en de dader vluchtmisdrijf pleegde) wordt nog steeds te snel gereden, en iedereen kent die plek nochthans. Ik kan daar niet passeren zonder daaraan te denken.
Overal flitspalen plaatsen kan helpen. Ik verafschuw ze enerzijds (want ze hebben me al een paar etentjes gekost), maar anderzijds ga je wel uitkijken.
Er heeft een tijd zo’n bord gestaan waarop stond hoe snel je reed. Toen ging het iets beter. Maar het bord is weer weg. Ik vrees ook dat weinig helpt, behalve flitspalen en een echt repressief beleid. Maar ja.
Ik moet ook altijd aan die meisjes denken als we langs de Gasmeterlaan rijden.
Ja, ik denk ook altijd aan de meisjes als ik over de Gasmeterlaan rij, of de overkant aan Jolien.
En ik heb nog zo’n plek vlakbij het station, waar ik eens een meisje heb weten verongelukken. Iedere keer als ik daar passeer denk ik daar aan. Zo erg, zo plots uit het leven weggerukt worden.
Ik heb zo’n plaats in Mariakerke aan het dienstencentrum, waar misschien wel 30 jaar geleden een meisje verongelukt is, waar ik ook nog vaak aan denk als ik er passeer.
Wel mooi, dat al die kinderen blijven verderleven in de hoofden van zoveel mensen…