Op de één of andere manier waren een collega en ik vorige week aan de praat geraakt over Wim Sonneveld, en vandaag ben ik eens aan het youtuben gegaan. Oh ja, wacht, dat op één of andere manier was dat Het Dorp van Wim Sonneveld (wat ik hier niet ga neerpoten wegens te evident) eigenlijk een cover was van een Frans nummer (gehoord in de aftiteling van het immer zalige Tour 2008).
En wel van La Montagne van Jean Ferrat (wat we dan op het werk al geyoutubed hebben):
Mooi hè…
Waarna ik vandaag nog wat op Sonneveld youtubede dus. En waarbij ik tot ons groter hilariteit uitkwam bij deze superzalige Zij kon het lonken niet laten:
Zalig, zalig gewoon… deze klassieker uit de tijd dat ik TV keek bij mijn grootouders. Niemand doet het de man na, het geheel van idiotie met het arsenaal instrumenten aan zijn lijf gecombineerd met zijn onevenaarbare bekkentrekkerij.
Waarna ik na enige omzwervingen uitkwam bij iets helemaal anders, het heerlijke You’ve Lost that Loving Feeling van The Righteous Brothers (gek, ik dacht altijd dat dat negers waren):
waarna ik nog een hele hoop fijne liedjes van The Beatles afgedweild heb (denk I Am the Walrus, The Fool on the Hill, Penny Lane, Strawberry Fields, enzovoort), en waarna ik voor morgenochtend Mutations en Sea Change van Beck op mijn MP3-spelertje gepleurd heb.
En nu zijn we zalige liedjes als Tim van Wim De Craene, Have I Told You Lately that I Love You van Van Morrison en nog veel meer moois aan het beluisteren.
Muziek is zalig.