Raar woord hè, schoolverlatersavond. Het afscheidsfeest van de schoolverlaters. Ik zou er nog wat over vertellen.
Het deed me wat. Ze hadden een Fata Morgana in elkaar geflanst, de leerlingen moesten opdrachten uitvoeren (pannenkoeken bakken voor de hele school, een slinger zo lang als de speelplaats maken, handtekeningen verzamelen van iedereen op school, olympische ringen maken met kroonkurken, enzovoort), en de leerkrachten voerden een tegenprestatie uit als beloning. En daar zaten heel mooie dingen tussen. In het begin moest ik zelfs vechten tegen de tranen. Twee leerkrachten zongen een eigen tekst op Hey there Delilah, en dat was heel mooi. Bij die afscheidstekst moest ik denken aan Milan zijn jaren daar, zijn begin… maar ook algemeen. Al die kinderen die daar afscheid nemen. Al die kinderen die hun voorgeschiedenis hebben van problemen en moeilijkheden, en waarvan een groot deel nu toch een heel stuk verder staat dan in het begin. Buitengewone kinderen op een buitengewone school.
Want die school is (buiten)gewoon fantastisch. Hoe Milan daar gearriveerd is, een hoopje ellende, een kind gekraakt in het gewone onderwijs, gesloten als een schelp. Stilletjesaan, met goede hulp en met goed advies voor buitenschoolse bijstand, is hij opengebloeid en verworden tot het heerlijke ventje dat hij nu is. Niet dat hij toen geen heerlijk ventje was, maar nu is hij een gelukkig heerlijk ventje.
Ik heb nog lang nagepraat met zijn eerste leerkracht, een crème van een meester, die ons op het juiste spoor gezet heeft qua begeleiding (Hendrickx-therapie). Hij was ons dankbaar (stel je vóór: híj was óns dankbaar) dat we volgehouden hebben en dat Milan twee volle jaren therapie gevolgd heeft. Hij vond dat fantastisch. Hij heeft ons de tip aan de hand gedaan om, bij de overstap naar het middelbaar, die ongetwijfeld zwaar zal zijn, terug een tijdje therapie te gaan volgen bij zijn kinesiste. Het was bij mij zoals in de stripverhalen: *ping* er ging een lichtje branden. Dat ik daar nog niet aan gedacht had.
Hij bracht me ook een aantal dingen weer in herinnering, waar ik de laatste tijd weer mee worstel (vooral door commentaar van buitenstaanders): Milan is snel moe, dat is normaal, heeft vaak hoofdpijn, dat is normaal. Alles wat Milan doet, kost hem 3 keer meer energie dan bij ons. Vermoeidheid is normaal. We hadden het erover dat ik Milan de laatste maand op vrijdag met de fiets naar school laat gaan. Een overwinning, zei ik. Zowel voor Milan als voor jezelf, zei de leerkracht. Bingo! Hij heeft een aantal rake dingen over mezelf ook gezegd… en of ik zelf ook niet beter eens Hendrixtherapie zou volgen. Want Milan heeft dit alles wel van iemand hoor. En we lijken op elkaar. Humhum.
Ik was een beetje ondersteboven gisteren, maar eigenlijk doet dat wel deugd. Emotioneel geraakt worden en aan het denken gezet worden, eens niet door geliefden maar door buitenstaanders.
Volgende donderdag hebben wij ook een receptie voor dochter E. die afscheid neemt van de lagere school. En het zal met een extra krop in de keel zijn, aangezien het ook voor ons na zestien jaar een definitief afscheid van de school is.
Ik heb wel zelf nooit te maken gehad met het buitengewoon onderwijs, maar ik vind dat het best veel meer in de bloemetjes gezet mag worden. Het geeft toch aan veel kinderen de mogelijkheid om op een aangepaste en individuele manier en dus met veel minder stress en druk hun lager onderwijs te kunnen doen (spreek mij gerust tegen als ik het verkeerd voor heb)
Nee, je hebt het niet verkeerd voor hoor! Voor ons was het buitengewoon onderwijs de redding van Milan, hij kon de druk van het gewone onderwijs niet aan, door allerlei redenen. Hij is daar op die 4 jaar weer helemaal zichzelf kunnen worden.
En ze mogen zeker veel meer in de bloemetjes gezet worden, die mensen leveren fantastisch werk, dat bij momenten ook heel zwaar is. Ik heb er enorme bewondering voor!