Toevallig kwam ik daarnet mails tegen van jou van die zomer twee jaar geleden. Ik werd er helemaal emotioneel van.
Goed dat jij zo vasthoudend was, want ik had het helemaal opgegeven. Ik kon het niet meer. Goed dat je het aankon van me een tijd stilte te geven, van me alleen te laten denken, tot rust te laten komen.
Want ja, in die periode windstilte kon ik terug dichter bij jou komen, dicht genoeg om het opnieuw te proberen. En kijk, wat we nu hebben. Het is zo mooi, en ik ben blij dat ik weet wat we nu hebben. Want het is onbeschrijflijk veel waard.