Satur9Noot: en toen werd het stil. De aansluiting van ons mobiele harde schijfje begaf het, en de foto’s die daarop stonden, stonden niet meer op de originele dragers (telefoons en Nikon), en ik kon dus niet meer verder. We hebben nog wat gezocht naar oplossingen, maar dat lukte niet al te goed, en toen besloten we gewoon te wachten tot thuis. Jullie hebben dus nog een inhaalbeweging van vakantie-blogberichten tegoed. Volgend jaar moet het anders, want ook vorig jaar struikelden we over hetzelfde euvel.
Vrijdag 20 juli
Vandaag doen we niet veel: we rijden van de ene camperplaats naar de andere. Op de planning stond 180km. Met dat we gisteren een andere camperplaats kozen, hebben we er daar al 40km van gereden. 140 kilometer dus. We staan vroeg op, maken ons klaar, en vertrekken rond 6u30.
Zo rijden we toch nog wat in de koelte. We gaan het op het gemakje doen. Na een tijdje stuiten we op een déviation die nogal ver om is, en als we denken weer op de goede track te zitten, stoppen we een eerste keer in Allex om een koffie te drinken en een croissant te eten.
En te kijken of de GPS de déviation goed verteerd heeft. Dat lijkt zo, maar bij het vertrekken draait die toch nog eens in de soep. Ze stuurt ons naar boven het stadje in, en we zijn nog geen halve straat verder als we zien dat dit echt niet kan. Doorrijden tegen beter weten in hebben we al lang afgeleerd, dus keren we meteen onze kar. Bij het naar beneden rijden zien we een bordje naar de Mur d’Allex… ons GPS-madame is toch echt wel een grapjas soms.
Na deze leute stuurt ze ons nog eens verkeerd, we schakelen Google in en vinden de goede weg. Om wat verder op werken te stuiten, en nog eens werken, en nog eens werken… tegen dan zijn we de weg goed kwijt en laten we ons leiden door Madame Google. Zo komt alles weer goed, en tuffen we na een tijdje weer verder zoals gepland.
We rijden een hele tijd in de Ardèche en langs de Ardèche, door opnieuw redelijk stevige bergen. In Loriol stoppen we even om te tanken. We rijden nog een colletje op, rijden de Ardèche uit en de Lozère (Occitanie) in. We merken dat dit het minst bevolkte departement van Frankrijk is (Frans Guyana daargelaten), we rijden een stuk door compleet verlaten gebied. (ik heb ondertussen ook weer lol in het opzoeken van departementen en regio’s, altijd een leuk tijdverdrijf, mijn ma zal dat beamen).
Waarna we een drietal dorpen doorkruisen en op onze gereserveerde camperplaats aankomen, in Langogne aan het meer.
Het is hier weer zeer vliegenrijk, ik vermoed dat er in de winter beestjes over het terrein gelopen hebben, zo ruikt het toch. We vinden het hier weer erg mooi.
We verkennen even om te zien waar we willen gaan staan, zetten onze boel op, lunchen, en kijken naar de koers.
Gisteren reden we een groot deel van het parcours af, vanaf Grenoble zouden we nu en dan wel eens iets moeten herkennen. In theorie mooi, in de praktijk komt daar niet veel van in huis. Gelukkig wordt het dorp Saint-Nazaire-en-Royans royaal in beeld gebracht, en dat zien we wel.
Na de koers gaan we terug naar de snackbar vlakbij, om er een hamburger te eten. De lucht ziet er heel erg dreigend uit.
Komt ook niks van in huis (die hamburger bedoel ik, misschien ben je dat al vergeten na bovenstaande foto’s): dat kan pas vanaf 19u. Hm. Hadden we beter toch ’s namiddags iets gegeten. Ik eet een heerlijke pannenkoek met karamel en beurre salée ter compensatie, Meneertje Mertens een ijs. We rennen door het beginnend onweer terug naar de camperplaats. Zie je het al regenen in de verte?
Waarna we in de camper spek met eitjes bakken en overschot pizza eten. Het regent en onweert de hele avond.
Zaterdag 21 juli
Het blijft moeilijk, deze Tour, de afstanden zijn groot en we moeten goed bekijken wat we gaan doen. We beslissen om toch maar naar Le Pont-de-Montvert te rijden op het parcours, bergen of geen bergen. Dan is de afstand die we na de rit moeten rijden nog enigszins doenbaar. En wat krijgen we toch weer een prachtige rit cadeau. Wat een mooi landschap hier!
Er ligt zelfs nog sneeuw naast de weg, zot toch? Het is er trouwens maar 10 graden, en Meneertje Mertens waait bijna weg als hij eens uitstapt.
We rijden door de bergen richting parcours. Het is erg goed te merken dat dit één van de dunst bevolkte gebieden is van Frankrijk. De bergen met bossen rijgen zich aan elkaar. We rijden loodrecht op het parcours af, rijden de Cévennen in en genieten.
We rijden in de zon, maar zien een grote dikke wolk voor ons, en rijden er recht in. En we blijven ook in deze wolk.
In Le Pont-de-Montvert vinden we het parcours heel gemakkelijk, het dorp is een zakdoek groot.
We rijden naar rechts en meteen na het dorp dient zich een klim aan. En daar vinden we een heel mooi plaatsje. We zetten op het gemakje ons boeltje op, ik kook en we laten het ons smaken. We potteren wat rond en genieten van de rust. Eerst staan we nog in de mist, maar na een tijdje klaart het uit en wordt het toch warm.
Ergens in de loop van de middag passeert een groep jonge gasten met een boombox, ik krijg het op mijn zenuwen van de luide en irritante muziek, gelukkig lopen ze verder de berg op. Er zitten enorm veel Hollanders in onze omgeving, allemaal komende van campings in de buurt, nemen we aan. Er is nog altijd veel commentaar op de Belgische vlag. De Britse jongens naast ons met een camper met Franse nummerplaat zetten na de publiciteitskaravaan lekker luid een album van Led Zeppelin op, dat vind ik wel leuk. Kijken naar de passerende auto’s met No Quarter als achtergrondmuziek, ik kan het wel pruimen.
De renners passeren traag want we staan bergop, en we herkennen deze keer veel gezichten. Ik moedig Lampie en Greg aan. Het peloton passeert ruim 10 minuten na de koplopers. Daarna gaan we verder koers kijken op TV, we denken dat Stuyven het kan halen maar dat draait toch uit op een ontgoocheling. We ruimen op ons gemak op (veel hadden we niet uitgehaald) en vertrekken naar La Cavalerie, een gemeente op 20km van Millau.
De GPS wil dat we naar beneden gaan maar we rijden bergop, Meneertje Mertens ziet de tournée générale niet zitten. Het lijkt een goede weg te zijn, niet te ver rond, maar dan missen we een afslag en gaat het helemaal fout. Kleine wegjes, bergop. We rijden kilometers maar er komen er steeds maar bij op de teller. Uiteindelijk keren we de kar toch en rijden we een stuk terug. Voordeel van de hele zaak: we zien heel wat moois. De natuur is hier rauw, onherbergzaam en eenzaam. Prachtig. We willen hier gerust nog wel eens terugkomen om te wandelen. De bergen ontrollen zich voor ons. We blijven op kleine wegjes rijden, piloot en co-piloot, ik ben sprekende GPS en kondig de bochten en haarspeldbochten aan, om het rijden voor Meneertje Mertens wat te vergemakkelijken. Er zit een stuk tussen waar we echt niet op ons gemak zijn: heel smal, en naast ons steil naar beneden. Kilometerslang. Beetje nijpen toch. Blij dat we geen tegenliggers tegenkomen. Blij als het weer wat breder wordt. Het is lang, en ver, en zwaar rijden. Maar ook: mooi. Mooi! We verzuchten vaak: woont hier zeg. We verzuchten ook vaak: moesten we langs de autosnelweg rijden, we zagen niks van dit moois. Die die langs de autosnelweg rijden, zijn watjes! (grapje hè).
Na een lange, lange rit komen we aan in La Cavalerie (surprise: langs een kilometerslang militair domein, de helft van het dorp bestaat uit militaire gebouwen). Na een beetje zoeken vinden we de camperplaats: een veredelde parkeerplaats, maar het kan ons niet verdommen: het is al 22u, en morgenvroeg zijn we weer weg. Lozen, een boterham eten en slapen. We zetten de wekker een uur later dan normaal.
